الایزا مخفف (Enzyme-linked immuno_sorbent assay) روشی عمومی در بیوشیمی غربالگری است . (ELISA) پر کاربرد ترین تکنیک ایمونواسی است و همانطور که از نام آن مشخص است آنتی بادی شناساگر به آنزیم متصل شده است. از این تکنیک به طور گسترده در آزمایشگاه های تحقیقاتی و تشخیص طبی استفاده می شود. با تعریف دقیق، شامل هرگونه ایمنی سنجی فاز جامد کوت شده با آنتی بادی و یا آنتی ژن و حضور یک آنزیم درگیر در فرآیند تولید سیگنال می باشد. از آنجا که یک مولکول آنزیم میتواند تعداد زیادی مولکول سوبسترا را تبدیل کند تولید سیگنال بسیار شدت می یابد.
در ساده ترین شکل ELISA ، آنتی ژن های نمونه مورد آزمایش به یک سطح متصل می شوند. سپس ، یک آنتی بادی تطبیق روی سطح اعمال می شود تا بتواند آنتی ژن را به هم متصل کند. این آنتی بادی به یک آنزیم مرتبط می شود و سپس هر آنتی بادی بی حد و مرز برداشته می شود. در مرحله آخر ، ماده ای حاوی بستر آنزیم اضافه می شود. اگر اتصال وجود داشته باشد ، واکنش بعدی باعث ایجاد یک سیگنال قابل تشخیص می شود که معمولاً تغییر رنگ است.
انجام یک ELISA شامل حداقل یک آنتی بادی با اختصاصی برای یک آنتی ژن خاص است. نمونه با مقدار ناشناخته آنتی ژن در یک پایه محکم (معمولاً یک صفحه میکروتیتر پلی استایرن) بصورت غیر اختصاصی (از طریق جذب به سطح) یا بطور مشخص (از طریق گرفتن توسط آنتی بادی دیگر اختصاصی به همان آنتی ژن ، در “ساندویچ” بی حرکت می شود. پس از بی حرکت شدن آنتی ژن ، آنتی بادی شناسایی اضافه می شود و با آنتی ژن یک مجموعه ایجاد می کند. آنتی بادی تشخیص می تواند به صورت کووالانسی به یک آنزیم مرتبط باشد یا خود به خود توسط یک آنتی بادی ثانویه شناسایی شود که از طریق زیست سنجش به یک آنزیم مرتبط می شود . بین هر مرحله ، بشقاب به طور معمول با یک محلول شوینده ملایم شسته می شود تا پروتئین ها یا آنتی بادی هایی که به طور خاص غیرقابل اتصال هستند از بین بروند . پس از مرحله آخر شستشو ، صفحه با اضافه کردن یک بستر آنزیمی برای تولید سیگنال قابل مشاهده ایجاد می شود ، که نشان دهنده مقدار آنتی ژن در نمونه است.