میوگلوبین از طریق کلیه ها از خون گرفته می شود و به ادرار منتقل می شود. مقدار زیادی از میوگلوبین برای کلیه ها سمی است. اگر میزان قابل توجهی از میوگلوبین به جریان خون منتقل شود، ممکن است آسیب شدید یا آسیب عضلانی اتفاق بیفتد، میوگلوبین اضافی ممکن است سبب آسیب کلیه ها و در نهایت منجر به نارسایی کلیه گردد. اندازه گیری میوگلوبین در ادرار به تشخیص این بیماری کمک می کند.
با آزمایش میوگلوبین می توان آسیب عضلانی را تشخیص داد. میوگلبین یک پروتئین کوچک و جذب کننده اکسیژن است که در عضله قلب و اسکلتی یافت می شود. هنگامی که عضله قلب یا اسکلتی مجروح می شود، میوگلوبین به خون منتقل می شود. سطح خونی میوگلوبین می تواند با شدت آسیب شدید عضلات افزایش یابد و می تواند در عرض چند ساعت پس از آسیب اندازه گیری شود.
میوگلوبین از طریق کلیه ها از خون گرفته و به ادرار منتقل می شود. گاهی اوقات آزمایش ادرار به منظور ارزیابی میزان میوگلوبین در افرادی که به عضلات اسکلتی آنها (رابدومیولیز) آسیب جدی وارد شده است، درخواست داده می شود. سطوح میوگلوبین ادرار منعکس کننده آسیب عضلانی است و از آنجا که میوگلوبین برای کلیه ها سمی است، منعکس کننده خطر آسیب کلیه می شود.
گاهی اوقات آزمایش خون میوگلوبین می تواند همراه با آزمایش تروپونین به عنوان یک نشانگر قلبی برای کمک به تشخیص حمله قلبی در اوایل آسیب استفاده شود.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.