ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) نوع 1 و 2 در همه جا وجود دارد. در کشورهای صنعتی میزان عفونت HSV1 و HSV2 به ترتیب 90 و 10-15 درصد است. HSV1 از طریق تماس (بوسیدن) و در موارد نادر با عفونت اسمیر منتقل می شود. عفونت اولیه با HSV1 در اوایل کودکی اتفاق می افتد. این ویروس بیشتر باعث ضایعات دهانی صورت مانند Herpes labialis و همچنین عفونت های دیگر در ناحیه صورت و سر می شود. عوارض احتمالی شامل کراتوکونژونکتیویت و یک شکل شدید انسفالیت است. HSV1 در حالت نهفته در گانگلیون سه قلو باقی می ماند. فعال سازی مجدد توسط عوامل درون زا و برونزا انجام می شود. HSV2 توسط تماس های جنسی منتقل می شود. این ویروس معمولاً در ناحیه ادراری تناسلی تأثیر می گذارد و عامل ایجاد کننده تبخال تناسلی و عامل بیماری هرپس نئوناتوروم است. HSV2 در حالت نهفته در گانگلیونهای لومبوساکرال یا بافتهای محیطی باقی می ماند. بسیاری از عفونت های تبخالی در مرحله پیش بالینی باقی می مانند در حالی که می توان آنتی بادی IgG را در سرم نزدیک به 100٪ افراد مبتلا تشخیص داد. تمایز بین عفونت اولیه و فعال سازی مجدد در دوران بارداری مهم است. بیشتر آنتی ژن های HSV1 و HSV2 واکنش متقاطع درجه بالایی را نشان می دهند. تمایز سرولوژی تنها با تشخیص آنتی بادی های گلیکوپروتئین G HSV امکان پذیر است.
HSV1 IgM /HSV2 IgM /HSV1+2 IgM
زمایش های کمی و کیفی برای تشخیص آنتی بادی های انسانی در برابر HSV 1 ، 2 و 1/2 در سرم و پلاسما است. آنتی بادی IgM فقط در هنگام عفونت اولیه بدون علامت تولید می شود. در مراحل بعد فقط آنتی بادی IgG قابل تشخیص است. IgA ELISA به ویژه برای شناسایی مجدد استفاده می شود. در صورت بروز عفونتهای مزمن و عودکننده ، از عنوان IgG و IgA برای نظارت بر دوره درمان استفاده می شود.
توضیحات
حمل و نقل و تحویل محصول
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.