در جزایر لانگرهانس پانکراس، زنجیره های پروانسولین به انسولین و پپتید C تبدیل می شوند. چون نیمه عمر پپتید C از انسولین طولانی تر است لذا اکثرا پپتید C در گردش خون محیطی یافت می شود. به طور کلی سطوح پپتید C با مقادیر انسولین در خون ارتباط دارد. سطوح پپتید C می تواند نشانه عملکرد سلول های جزیره ای در وضعیت های زیر باشد:
- بیماران دیابتی تحت درمان با انسولین اگزوژن و دارای آنتی بادی های ضد انسولینی
- بیمارانی که مخفیانه انسولین (هیپوگلیسمی ساختگی) تجویز می کنند، سطوح انسولین بالا می رود. در این بیماران سطوح انسولین به دلیل تجویز عمدی و اگزوژن انسولین بالا می رود اگرچه سطوح پپتید C در این افراد کاهش می یابد چرا که انسولین اگزوژن سبب مهار شدن انسولین آندوژن (و بنابراین پپتید C) می شود.
- بیماران دیابتی دریافت کننده انسولین؛ در این بیماران می توان بهبودی و عدم نیاز به انسولین را نشان داد.
- افتراق دادن دیابت تیپ I از تیپ II این تست خصوصا در بیمار دیابتی تازه تشخیص داده شده مفید است. فردی که پانکراس وی هیچگونه انسولینی نمی سازد (تیپ I دیابت) دارای سطوح پایینی از انسولین و C- پپتید است ولی فرد با دیابت تیپ II دارای سطوح طبیعی یا بالایی از C- پپتیدمی باشد.
به علاوه پپتید C برای ارزیابی بیماران مشکوک به انسولینوما مفید است. در مبتلایان به انسولینومای مترشحه خودکار، سطوح پپتید C بالاست.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.