این آنزیم در غلظت های بالا در بافت های دارای متابولیسم بالا همچون سلول های ماهیچه اسکلتی، عضله قلب، سلول های کبد و در مقادیر کمتری در RBC ها، کلیه ها و لوزالمعده وجود دارد. وقتی بیماری با جراحت بر این سلول ها اثر بگذارد، این سلول ها تخریب می شوند، AST آزاد می شود، به واسطه خون برداشته می شود و سطح سرمی آن افزایش می یابد. مقدار افزایش AST با تعداد سلول های آسیب دیده رابطه ی مستقیمی دارد. AST سرم 8 ساعت بعد از آسیب سلولی افزایش می یابد، ظرف 36 – 24 ساعت به حداکثر خود می رسد و در عرض 7 – 3 روز به اندازه طبیعی خود باز می گردد. اگر آسیب سلولی مزمن باشد، آنزیم AST دائما بالا خواهد بود. از این آنزیم برای بررسی بیماران مشکوک به بیماری های هپاتوسلولار استفاده می شود. در هپاتیت حاد سطح AST می تواند به 20 برابر مقدار طبیعی خود برسد.

ALT برای کنترل کبد اندازه گیری می شود. این تست معمولا” همراه تستهای دیگری همچون AST ، آلکالن فسفاتاز، لاکتات دهیدروژنار (LDH) و بیلی روبین درخواست می شود.

ALT آنزیمی است که بیشتر در سلول های کبد و کلیه یافت مي شود؛ مقادير بسیار کوچکتر آن نیز در قلب و عضلات یافت مي شود. در افراد سالم، سطح ALT در خون پایین است. زمانی که کبد آسیب دیده است، معمولا قبل از آن كه علائم بارزتر آسیب کبدی مانند زردی رخ دهد، ALT داخل جریان خون آزاد مي شود. این امر ALT را يك آزمایش مفید برای تشخیص آسیب کبدی مي سازد.

ALT اغلب همراه با آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) یا به عنوان بخشی از پانل کبد براي غربالگري و یا کمک به تشخیص اختلالات کبدی درخواست مي شود. ALT و AST دو تا از مهمترین تست ها برای تشخیص آسیب کبدی در نظر گرفته مي شود، اگر چه ALT از AST اختصاصي تر است.

این آنزیم در غلظت های بالا در بافت های دارای متابولیسم بالا همچون سلول های ماهیچه اسکلتی، عضله قلب، سلول های کبد و در مقادیر کمتری در RBC ها، کلیه ها و لوزالمعده وجود دارد. وقتی بیماری با جراحت بر این سلول ها اثر بگذارد، این سلول ها تخریب می شوند، AST آزاد می شود، به واسطه خون برداشته می شود و سطح سرمی آن افزایش می یابد. مقدار افزایش AST با تعداد سلول های آسیب دیده رابطه ی مستقیمی دارد. AST سرم 8 ساعت بعد از آسیب سلولی افزایش می یابد، ظرف 36 – 24 ساعت به حداکثر خود می رسد و در عرض 7 – 3 روز به اندازه طبیعی خود باز می گردد. اگر آسیب سلولی مزمن باشد، آنزیم AST دائما بالا خواهد بود. از این آنزیم برای بررسی بیماران مشکوک به بیماری های هپاتوسلولار استفاده می شود. در هپاتیت حاد سطح AST می تواند به 20 برابر مقدار طبیعی خود برسد.

این آنزیم در غلظت های بالا در بافت های دارای متابولیسم بالا همچون سلول های ماهیچه اسکلتی، عضله قلب، سلول های کبد و در مقادیر کمتری در RBC ها، کلیه ها و لوزالمعده وجود دارد. وقتی بیماری با جراحت بر این سلول ها اثر بگذارد، این سلول ها تخریب می شوند، AST آزاد می شود، به واسطه خون برداشته می شود و سطح سرمی آن افزایش می یابد. مقدار افزایش AST با تعداد سلول های آسیب دیده رابطه ی مستقیمی دارد. AST سرم 8 ساعت بعد از آسیب سلولی افزایش می یابد، ظرف 36 – 24 ساعت به حداکثر خود می رسد و در عرض 7 – 3 روز به اندازه طبیعی خود باز می گردد. اگر آسیب سلولی مزمن باشد، آنزیم AST دائما بالا خواهد بود. از این آنزیم برای بررسی بیماران مشکوک به بیماری های هپاتوسلولار استفاده می شود. در هپاتیت حاد سطح AST می تواند به 20 برابر مقدار طبیعی خود برسد.

فسفر در بدن به شکل فسفات وجود دارد. سطح فسفات توسط سوخت و ساز کلسیم، هورمون پاراتیروئید، دفع کلیوی و تا حدی هم جذب روده ای تعیین می شود. همواره باید در نظر داشت که یک رابطه معکوس بین فسفر سرم و کلسیم وجود دارند به گونه ای که افزایش یکی سبب کاهش دیگری شده و بالعکس. هورمون پاراتیروئید جذب کلیوی فسفات را کاهش داده و در مقابل ویتامین D تا اندازه کمی باعث جذب روده ای فسفات می گردد.