این آنزیم در غلظت های بالا در بافت های دارای متابولیسم بالا همچون سلول های ماهیچه اسکلتی، عضله قلب، سلول های کبد و در مقادیر کمتری در RBC ها، کلیه ها و لوزالمعده وجود دارد. وقتی بیماری با جراحت بر این سلول ها اثر بگذارد، این سلول ها تخریب می شوند، AST آزاد می شود، به واسطه خون برداشته می شود و سطح سرمی آن افزایش می یابد. مقدار افزایش AST با تعداد سلول های آسیب دیده رابطه ی مستقیمی دارد. AST سرم 8 ساعت بعد از آسیب سلولی افزایش می یابد، ظرف 36 – 24 ساعت به حداکثر خود می رسد و در عرض 7 – 3 روز به اندازه طبیعی خود باز می گردد. اگر آسیب سلولی مزمن باشد، آنزیم AST دائما بالا خواهد بود. از این آنزیم برای بررسی بیماران مشکوک به بیماری های هپاتوسلولار استفاده می شود. در هپاتیت حاد سطح AST می تواند به 20 برابر مقدار طبیعی خود برسد.
دلایل افزایش
بیماری های کبدی: سیروز کبدی، متاستاز کبدی، آسیب کبدی ناشی از دارو، عمل جراحی کبد، نکروز کبدی (تنها مراحل ابتدایی)، منونوکلئوز عفونی همراه با هپاتیت، انفیلتراسیون به کبد(مانند تومور) و هپاتیت موجب افزایش سطح AST می شوند.
سایر بیماری ها: پانکراتیت حاد و آنمی همولیتیک حاد میزان AST را افزایش می دهند.
دلایل کاهش
بری بری، دیالیز کلیوی مزمن (به مدت طولانی)، کتواسیدوز دیابتی، بیماری حاد کلیوی و حاملگی سطح این آنزیم را کاهش می دهند.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.