آنتی بادی ضد آنتی ژن هسته هپاتیت B (Anti HBc) ، 1 الی 2 هفته بعد از تماس با ویروس هپاتیت B ظاهر می شود. در اشخاصی که به صورت تدریجی بهبود یافته اند میزان این آنتی بادی در آن ها کاهش می یابد و در نهایت ناپدید می شود. اما در سرم اشخاصی که به صورت ناقل مزمن می باشند این آنتی بادی همچنان وجود دارد و نشانه وجود تکثیر ویروس در هپاتوسیت ها می باشد. Anti HBc طی دوره کمون بیماری و قبل از آن که HBs Ab قابل اندازه گیری باشد در سرم پیدا می شود. در فاصله زمانی میان ناپدید شدن HBs Ag و پیدایش HBs Ab که هر دو شاخص HBs Ag و HBs Ab غایب می باشد وجود Anti HBc می تواند تعیین کننده ی عفونت اخیر یا آلودگی عفونی بالقوه خونی باشد. در فاز حاد هپاتیت B تیتر بالایی از Anti HBc از نوع IgM مشاهده می گردد. در سرم ناقلین مزمن تیتر پایینی از Anti HBc وجود دارد.
داروها و عوامل مداخله گر
در روش Radioimmunoassay تزریق رادیونوکلوئید در یک هفته قبل از آزمایش موجب نتایج مثبت کاذب می شود و همچنین خونی که حاوی مواد ضد انعقاد نامناسب است و یا بیمارانی که اختلال در تولید لخته دارند امکان دارد واکنش مثبت کاذب ضعیف نشان دهند. نمونه خون های دارای فیبرین، آلودگی میکروبی، همولیزه ، ایکتریک و لیپمیک سبب تداخل در آزمایش می شوند.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.