ACE درون سلول های اپیتلیالی ریه موجود می باشد و وظیفه آن تبدیل آنژیوتانسین I به آنژیوتانسین II (منقبض کننده ی عروقی قوی) می باشد. آنژیوتانسین II محرک مهم و قوی آلدسترون است. ACE در مکانیزم رنین آلدسترون مهم است و بنابراین در کنترل فشار خون حائز اهمیت است. ACE برای کنترل و تشخیص دوره ی بالینی سارکوئیدوز (یک بیماری گرانولوماتوز که بر بیشتر اندام مخصوصا ریه ها اثر می گذارد) استفاده می گردد. علاوه بر آن برای افتراق بین سارکوئیدوز و دیگر بیماری های گرانولوماتوز نیز استفاده می شود. همچنین، برای افتراق بین بیماری سارکوئید نهفته و فعال نیز استفاده می گردد.
دلایل افزایش
اسکلرودرما، سارکوئیدوز، بیماری هوچکین، هیستوپلاسموز فعال، سیروز الکلی، توبرکولوز، لپروزی، آمیلوئیدوز، امبولی ریوی، هایپرتیروئیدیسم، سیروز اولیه مجاری صفراوی، میلوم، فیبروز ریوی ایدیوپاتیک و دیابت شیرین سبب افزایش سطوح ACE می شوند.
داروها و عوامل مداخله گر
داروهایی نظیر استروئیدها و داروهای ضد فشار خون بالای مهارکننده ی ACE سبب کاهش سطوح ACE می شوند، همچنین هایپرلیپیدمی و همولیز موجب کاهش سطوح ACE به صورت کاذب می شوند. بیماران زیر 20 سال به صورت طبیعی سطوح بالایی از ACE را دارند.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.