آلدولاز آنزیمی می باشد که در گلیکولیز گلوکز استفاده می شود. همانند AST و CPK ، آلدولاز نیز در بیشتر بافت های بدن حضور دارد. این آنزیم مفید ترن آزمایش برای شناسایی آسیب یا تخریب عضلانی یا هپاتوسلولار است. در مبتلایان به دیستروفی عضلانی، درماتومیوزیت و پلی میوزیت سطوح آلدولاز سرم بسیار بالا می باشد. همچنین سطوح این آنزیم در بیماران مبتلا به ترومای عضلانی، گانگرن و بیماری های عفونی عضلانی ( مانند تریشینوز ) افزایش می یابد. با این آزمایش می توان ضعف ناشی از بیماری های نورولوژیک را از ضعف عضلانی جدا نمود. همچنین در بیماران مبتلا به اختلالات عضلانی اولیه مقادیر بالای آلدولاز مشاهده می شود.
دلایل افزایش
- بیماری های عضلانی: پلی میوزیت، دیستروفی عضلانی و همچنین درماتومیوزیت میزان آلدولاز را افزایش می دهد.
- بیماری های هپاتوسلولار: هپاتیت و سیروز کبدی موجب افزایش سطح آلدولاز می شوند.
- جراحت و آسیب عضله: سوختگی های شدید، ترومای عضلانی و گانگرن یا ایسکمی موجب افزایش سطح آلدولاز می گردند و همچنین انفارکتوس میوکارد باعث افزایش سطح آلدولاز خون می گردد.
دلایل کاهش
بیماری های تحلیل برنده عضله همچون عدم تحمل فروکتوز ارثی و بیماری دیستروفی عضله موجب کاهش سطح آلدولاز می شود.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.