از کیت آلبومین می توان جهت ارزیابی وضعیت تغذیه ، فشار انکوتیک خون، بیماری کبدی، کلیوی یا پروتئینوری، کارآمدی همودیالیز و دیگر بیماریهای مزمن استفاده نمود. کاهش Albumin سرم به عنوان فاکتور خطر مستقلی برای مرگ افراد مسن در نظر گرفته شده است. پایین بودن Albumin سرم در افراد پیر به هنگام بستری شدن در بیمارستان به عنوان فاکتوری برای پیشگویی افزایش طول مدت بستری در بیمارستان نیز کاربرد دارد.
در بیماران مبتلا به آدنوکارسینوم کولورکتال از سطح Albumin سرمی همانند مرحله بندی دوک(Dukes’ stage)، تمایز هیستوپاتولوژی و سن بیمار میتوان به عنوان شاخص پیش آگهی استفاده نمود. افزایش میزان آلبومین درمواردی مانند دهیدراتاسیون مشاهده میگردد که معمولاً همراه با افزایش هموگلوبین و هماتوکریت نیز می‌باشد.
کاهش میزان Albumin در مواردی مانند استفاده از مایعات داخل وریدی، هیدراتاسیون بیش از حد، ترشح بیش از حد ADH، سیروز، الکلیسم مزمن، حاملگی، مصرف OCP، سندرم نفروتیک، بدخیمیها، انتروپاتیهای از دست دهنده پروتئین مانند بیماری کرون و کولیت اولسرو، زخم پپتیک، بیماریهای تیروئید، سوختگی، بیماریهای پوستی شدید و جنرالیزه، عدم تحرک طولانی، نارسایی قلبی، بیماریهای خود ایمنی مزمن و دیگر وضعیتهای کاتابولیک مزمن مشاهده میگردد.
در بیماران با کاهش وزن، بیاشتهایی، تحت درمان جراحی، خونریزی و عفونت، اندازه گیری میزان آلبومین سرم از ارزش پیشگویی کننده بالایی برخوردار است. همچنین میتوان از TIBC و یا سطح ترانسفرین سرم نیز برای بررسی میزان ذخیره پروتئین بدن استفاده نمود. در سوءتغذیه شدید، میزان آلبومین ممکن است به کمتر از g/dl 5/2 برسد. همچنین این مقدار از آلبومین سرم معمولاً همراه با ایجاد ادم می‌باشد.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.