کیت تشخیص سریع آنتی ژن پاروویروس سگسانان (CPV)

پاروویروس سگسانان(Canine Parvo Virus –CPV) عضوی از تیره پاروویروس از خانواده پارووریده می‌باشد که برای اولین بار در سال 1978 شناسایی شد.

آنها ساده‌ترین ویروس‌های DNA دار جانوری هستند که بیشتر آنها برای میزبان‌های خود اختصاصی هستند. پاروویروس یک بیماری ویروسی کاملاً سرسخت، با دوام، مقاوم و شدیداً

کشنده می‌باشد. اگرچه حدود یک تا دو هفته طول می‌کشد تا علائم بیماری در حیوان ظاهر شود؛ این ویروس از روز سوم در مدفوع قابل شناسایی است. این بدان

معناست که حتی سگی با ظاهری کاملاً سالم می‌تواند ناقل این ویروس باشد.

سگ‌ها توسط بلع یا استنشاق ویروس از راه دهانی- حلقی به این بیماری مبتلا می‌گردند. پاروویروس بسیار مسری می‌باشد و می‌تواند توسط هر فرد، حیوان یاشی

که در تماس با مدفوع سگ آلوده قرارمی‌گیرد؛ انتقال یابد.

امروزه تست تشخیص سریع این ویروس به دلیل مزایایی مانند استفاده آسان، حساسیت کافی، زمان کوتاه جواب دهی و کم هزینه بودن نسبت به سایر روش های

تشخیصی دیگر   برتری پیدا کرده است.

کیت تشخیص سریع آنتی ژن پاروویروس سگ سانان-CPV بر اساس تکنیک ایمونوکروماتوگرافی بوده که میتواند این ویروس را در نمونه های مدفوع و استفراغ سگ

با دقت و حساسیت بالا در مدت زمانکمتر از 15 دقیقه شناسایی نماید.

 

روش انجام تست:

1- جمع آوری نمونه:نمونه گیری با استفاده از سواب پنبه ای از مدفوع تازه سگ، مقعد سگ و یا استفراغ آن، انجام می‌شود. مقدار نمونه باید به حدی باشد که

سواب مرطوب شود.

2-آماده سازی نمونه: بعد از نمونه‌گیری، سواب نمونه را در تیوپ حاوی بافر فرو برده، 8 تا 10 بار به انتهای تیوپ فشار دهید و بچرخانید (این کار را حداقل 15 ثانیه

انجام دهید). سپس سر سواب‌ را به دیواره‌های ویال فشار داده تا همه‌ی مایع خارج شود. نمونه برای انجام تست آماده است.

3- کاست تست و بافر استخراج را در دمای اتاق به مدت 15تا 30 دقیقه قرار دهید تا به دمای محیط برسد.

4- فویل آلومینیومی کاست تست را باز کنید و روی یک سطح صاف قرار دهید. کد شناسایی نمونه را روی کاست بنویسید.

5- 3 قطره از نمونه آماده شده را با قطره چکان یکبار مصرف به محل مشخص شده برای نمونه‌گذاری (چاهک نمونه) روی کاست اضافه کنید و در دمای10 تا 25 درجه

سانتیگراد به مدت 5 تا 10 دقیقه انکوبهنمایید.

6- نتایج را پس از سپری شدن زمان انکوباسیون، مشاهده کنید. نتیجه دریافت شده پس از 15 دقیقه نامعتبر است.

 

تفسیر نتایج:

مثبت: تشکیل دو باند رنگی قرمز یا صورتی در محل مشخص شده خط تست (T)و خط کنترل (C) نشان دهنده وجود آنتی‌ژن پارو‌‌‌ویروس در نمونه می‌باشد.

منفی: تشکیل یک باند رنگی قرمز یا صورتی در خط کنترل (C)و عدم تشکیل باند در خط تست (T)نشان دهنده عدم وجود آنتی‌ژن پارو‌‌‌ویروس در نمونه می‌باشد.

نامعتبر: عدم تشکیل خط رنگی در خط کنترل (C) نشان دهنده عدم صحت عملکرد کیت می‌باشد و نمونه باید دوباره با کاست جدید تست گردد.

 

پاروو چیست؟

پاروو یا عفونت پاروویروس سگی (CPV) یک بیماری نسبتاً جدید است که برای اولین بار در سگ ها در سال 1978 ظاهر شد. به دلیل شدت بیماری و گسترش سریع

آن در جمعیت سگ ها، پاروویروس توجه عمومی زیادی را برانگیخته است. ویروسی که باعث این بیماری می شود بسیار شبیه پانلوکوپنی گربه ها (دیستمپر گربه)

است و این دو بیماری تقریباً یکسان هستند. حدس زده می شود که ویروس سگی یک جهش از ویروس گربه ای باشد. با این حال، این موضوع هرگز از نظر علمی

اثبات نشده است.

 

آیا گونه های مختلفی از پاروویروس سگی وجود دارد؟

دو سویه کمی متفاوت از پاروویروس سگی به نام‌های CPV-2a و CPV-2b شناسایی شده‌اند. آنها همان بیماری را ایجاد می کنند و واکسن ها از حیوان در برابر هر دو

محافظت می کنند.

CPV-2b شدیدترین علائم بیماری را دارد. نوع خاصی از پاروویروس (CPV-1) نیز در توله‌های مبتلا به اسهال و در سگ‌های عادی یافت شده است. اما اعتقاد بر این

است که CPV-1 دلیل مهمی برای بیماری نیست.

 

سگ چگونه به پاروویروس مبتلا می شود؟

منبع اصلی این ویروس مدفوع سگ های آلوده است. ویروس قبل از ایجاد علائم بالینی در مدفوع شروع به انتقال می کند و پس از برطرف شدن علائم بالینی نیز این

ناقل بودن تا چهارده روز ادامه می یابد. سگ های مستعد از طریق خوردن ویروس به آن آلوده می شوند. پس از ورود، ویروس به روده منتقل می شود، در آنجا به

دیواره روده حمله می کند و باعث التهاب می شود.

پاروویروس در محیط بسیار پایدار است و در برابر اثرات حرارت، مواد شوینده، الکل و بسیاری از مواد ضدعفونی کننده مقاوم است.

برخلاف اکثر ویروس‌های دیگر، CPV در محیط بسیار پایدار است و در برابر اثرات حرارت، مواد شوینده، الکل و بسیاری از مواد ضدعفونی کننده مقاوم است. آب ژاول

(محلول سفید کننده) 1 به 30، ویروس عفونی را از بین می برد. در سطوح آلوده به مدفوع سگ در دمای اتاق ، ویروس عفونی حتی پس از سه ماه نیز دیده شده

است.

به دلیل پایداری محیطی، ویروس به راحتی از طریق مو یا پای سگ های آلوده یا از روی کفش، لباس و سایر اشیاء آلوده به مدفوع آنها منتقل می شود. برای انتشار

ویروس تماس مستقیم بین سگ ها لازم نیست. سگ هایی که به ویروس آلوده می شوند و علائم بالینی از خود نشان می دهند معمولاً در عرض شش تا ده روز پس

از قرار گرفتن در معرض این ویروس بیمار می شوند.برای آشنایی با شایع ترین بیماری های سگ ها می توانید مقاله بیماری های شایع در سگ ها و راه های

درمان را مطالعه کنید.

 

علائم بالینی پاروو چیست؟

علائم و نشانه های بالینی بیماری CPV می تواند متفاوت باشد، اما به طور کلی شامل استفراغ شدید و اسهال است. اسهال آنها اغلب بوی بسیار قوی دارد، می

تواند حاوی مقدار زیادی مخاط باشد و ممکن است حاوی خون نیز باشد یا نباشد. علاوه بر این، سگ های مبتلا اغلب علائم کمبود اشتها، بی حالی واضح و افسردگی

و تب را نشان می دهند. توجه به این نکته مهم است که بسیاری از سگ ها ممکن است همه علائم بالینی را نشان ندهند، اما استفراغ و اسهال شایع ترین و ثابتترین

علائم هستند. استفراغ معمولا در ابتدا شروع می شود.

پاروو می تواند سگ‌ها را در تمام سنین مبتلا کند، اما در سگ‌های زیر یک سال واکسینه نشده شایع‌تر است. توله سگ های کوچک با سن کمتر از پنج ماه معمولاً

شدیدترین آسیب را می بینند و درمان آنها سخت تر است. هر توله سگ واکسینه نشده ای که علائم استفراغ یا اسهال را نشان می دهد باید از نظر CPV آزمایش

شود.

 

چگونه تشخیص داده می شود؟

علائم بالینی عفونت CPV می تواند شبیه بسیاری از بیماری های دیگر که باعث استفراغ و اسهال می شوند، باشد. در نتیجه، برای دامپزشک تشخیص CPV اغلب

یک چالش است. تایید مثبت عفونت CPV مستلزم دیده شدن ویروس یا آنتی ژن ویروس در مدفوع یا تشخیص آنتی بادی های ضد CPV در سرم خون است.

یک آزمایش ساده در کلینیک برای CPV وجود دارد که این بیماری را غربالگری می کند. گاهی اوقات، سگی پاروویروس دارد اما آزمایش ویروس در مدفوع منفی است.

خوشبختانه، این یک اتفاق غیر معمول است.

تشخیص غیر قطعی اغلب بر اساس کاهش تعداد گلبول های سفید خون (لکوپنی) و علائم بالینی صورت می گیرد. در صورت نیاز به تایید بیشتر، مدفوع یا خون را

می توان برای آزمایشات بیشتر به آزمایشگاهدامپزشکی ارسال کرد. عدم وجود لکوپنی به این معنی نیست که سگ عفونت CPV ندارد. برخی از سگ های بیمار

ممکن است تعداد گلبول های سفید پایینی نداشته باشند.

 

آیا می توان پاروو را با موفقیت درمان کرد؟

هیچ درمانی برای از بین بردن ویروس به محض آلوده شدن سگ وجود ندارد.

این ویروس مستقیماً باعث مرگ نمی شود، بلکه باعث از بین رفتن پوشش مجرای روده می شود و برخی از عناصر سلول های خونی را از بین می برد.

با این حال، ویروس به طور مستقیم باعث مرگ نمی شود. بلکه باعث از بین رفتن پوشش داخلی روده می شود و برخی از عناصر سلول های خونی را از بین می

برد. آسیب روده منجر به کم آبی شدید (ازدست دادن آب)، عدم تعادل الکترولیت (سدیم و پتاسیم) و عفونت در جریان خون (سپتی سمی) می شود. سپتی سمی

زمانی رخ می دهد که باکتری هایی که به طور معمول در روده زندگی می کنند بتوانند وارد جریان خون شوند. اگر سپتی سمی ایجاد شود، احتمال مرگ سگ بیشتر

است.

اولین قدم در درمان، اصلاح کم آبی بدن و عدم تعادل الکترولیت است. این امر مستلزم تجویز مایعات داخل وریدی حاوی الکترولیت است. در موارد شدید، ممکن است

تزریق پلاسما انجام شود. برای پیشگیری یاکنترل سپتی سمی، آنتی بیوتیک ها و داروهای ضد التهابی تجویز می شوند. داروهای ضد اسپاسم نیز برای مهار اسهال

و استفراغ که باعث تداوم مشکلات می شود استفاده می شوند.

 

میزان زنده ماندن چقدر است؟

اکثر سگ های مبتلا به عفونت CPV در صورت استفاده از درمان فعال و اگر این درمان قبل از بروز سپتی سمی شدید و کم آبی شروع شود، بهبود می یابند. به

دلایلی که به طور کامل مشخص نیست، برخی از نژادها، به ویژه روتوایلر، دوبرمن پینچر و اسپرینگر اسپانیل انگلیسی، نسبت به سایر نژادها میزان مرگ و میر بسیار

بالاتری دارند. در بیشتر موارد، توله سگ هایی که تا روز سوم یا چهارم درمان هیچ بهبودی پیدا نکرده اند، وضعیت بدی پیدا می کنند.

 

آیا می توان از پاروو پیشگیری کرد؟

بهترین روش برای محافظت از سگ در برابر عفونت CPV، واکسیناسیون مناسب است. توله سگ ها واکسن پاروویروس را به عنوان بخشی از سری واکسن های

چندگانه خود دریافت می کنند. توصیه می شودتزریق در 8، 12 و 16 هفتگی انجام شود. در برخی موقعیت‌های پرخطر، دامپزشکان واکسن را در فواصل دو هفته‌ای

تزریق می‌کنند و یک دوز تقویتی نیز در سن 18 تا 22 هفتگی تجویز می‌شود. پس از سری اول واکسیناسیون، بوستر ها به طور منظم مورد نیاز خواهند بود. اگر از یک

واکسن پاروویروس تایید شده سه ساله استفاده شود، واکسن بوستر بعدی به طور معمول سه سال بعد تجویز می شود.

سگ‌هایی که در موقعیت‌های پر خطر هستند (مانند پناهگاه‌ها، نمایشگاه‌های سگ، آزمایش‌های صحرایی و غیره) بهتر است هر سال با یک بوستر محافظت شوند.

ماده های باردار را می توان دو تا چهار هفته قبل از شیردهی با واکسن پاروویروس کشته شده تقویت کرد تا سطوح بالاتری از آنتی بادی های محافظ را به توله ها

منتقل کنند. شما و دامپزشکتان با هم باید تصمیم نهایی را در مورد برنامه واکسیناسیونی که به بهترین وجه با سبک زندگی حیوان خانگی شما مطابقت دارد، بگیرید.

 

آیا راهی برای از بین بردن ویروس در محیط وجود دارد؟

به دلیل پایداری CPV در محیط، ضدعفونی مناسب مناطق آلوده بسیار مهم است.

محلول 3/4 فنجان سفید کننده کلر در یک گالن آب (133 میلی لیتر در 4 لیتر آب) کاسه های غذا و آب و سایر اقلام آلوده را ضد عفونی می کند. استفاده از سفید

کننده کلر بسیار مهم است زیرا اکثر ضدعفونی کننده ها، حتی آنهایی که ادعا می کنند در برابر ویروس ها موثر هستند، پاروویروس سگ را از بین نمی برند.

 

آیا پاروویروس برای سلامتی انسان یا گربه‌ نیز خطری دارد؟

در حال حاضر، هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد CPV به گربه یا انسان قابل انتقال است.