ACE درون سلول های اپیتلیالی ریه موجود می باشد و وظیفه آن تبدیل آنژیوتانسین I به آنژیوتانسین II (منقبض کننده ی عروقی قوی) می باشد. آنژیوتانسین II محرک مهم و قوی آلدسترون است. ACE در مکانیزم رنین آلدسترون مهم است و بنابراین در کنترل فشار خون حائز اهمیت است. ACE برای کنترل و تشخیص دوره ی بالینی سارکوئیدوز (یک بیماری گرانولوماتوز که بر بیشتر اندام مخصوصا ریه ها اثر می گذارد) استفاده می گردد. علاوه بر آن برای افتراق بین سارکوئیدوز و دیگر بیماری های گرانولوماتوز نیز استفاده می شود. همچنین، برای افتراق بین بیماری سارکوئید نهفته و فعال نیز استفاده می گردد.
دلایل افزایش
اسکلرودرما، سارکوئیدوز، بیماری هوچکین، هیستوپلاسموز فعال، سیروز الکلی، توبرکولوز، لپروزی، آمیلوئیدوز، امبولی ریوی، هایپرتیروئیدیسم، سیروز اولیه مجاری صفراوی، میلوم، فیبروز ریوی ایدیوپاتیک و دیابت شیرین سبب افزایش سطوح ACE می شوند.
داروها و عوامل مداخله گر
داروهایی نظیر استروئیدها و داروهای ضد فشار خون بالای مهارکننده ی ACE سبب کاهش سطوح ACE می شوند، همچنین هایپرلیپیدمی و همولیز موجب کاهش سطوح ACE به صورت کاذب می شوند. بیماران زیر 20 سال به صورت طبیعی سطوح بالایی از ACE را دارند.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.